Omdat ik een mond heb gekregen gebruik ik deze ook.
Net zoals ik mijn laptop, onze website en mijn verstand gebruik om deze column te schrijven.
Ik praat niet met meel in mijn mond en politieke correctheid heb ik een broertje dood.
Recht is recht en een beetje recht bestaat niet. Dat heet krom!

Waar wil ik naar toe?
Ik worstel binnen mijn werk met het scouten van jongeren.
Zeker na het zien van de serie ‘de voetbaldroom’ bij NPO3 naar een idee van Niels Tesselaar.
Hierin worden jonge voetbaltalenten gevolgd op weg naar het heilige doel: profvoetballer worden.
Maar hoe realistisch is die droom eigenlijk en welke prijs moeten kinderen en ouders daarvoor betalen?
Het is prachtige en tegelijkertijd ongemakkelijke televisie.
Als beroepsorganisatie in onder andere het jeugdvoetbal herken ik zoveel wat er in deze serie wordt besproken.
Want is het wel verstandig kinderen een worst voor te houden dat er misschien een selectieplaats in een BVO voor hen in het verschiet ligt?
Laten we wel wezen, hoe klein is de kans dat dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren?
En ik blijf eerlijk, ook wij doen er aan mee.
En weet u waarom? Het verkoopt!

In de afgelopen 25 jaar heb ik meerdere malen overwogen of we de BVO-s niet zouden laten scouten bij onze jeugdevenementen. Toch deden we het iedere keer weer.

Telkens komen we tot de conclusie dat jeugdspelers en ouders het namelijk wel spannend vinden. Ouders hebben alles voor het kind over en het kind mocht je geen dromen onthouden. Wij hebben ten alle tijden onze beloften tijdens de voorronden naar de ouders en kinderen waargemaakt.

Want ja, er gingen winnaars als hoofdprijs van het Nederlands Techniek Kampioenschap 10 jaar achtereen naar Manchester United.
Ja, er zijn winnaars als hoofdprijs naar de Herdgang van PSV gegaan om voor een selectieplaats bij de jeugd van PSV te spelen.
Toch is de kans zóóó klein dat het ons als organisatie piepte en kraakte in ons hoofd.
Want bleven we wel netjes en oprecht?

Door ons geweten werden wij gestimuleerd om onze activiteiten eens te gaan evalueren.
Wat hebben wij de afgelopen 25 jaar allemaal beloofd, ingekocht, aangeboden en afgesproken met de kinderen, de ouders en de clubs?
Alles in afweging van zuiverheid maar ook om zoveel mogelijk tickets te kunnen verkopen.
Wij blijven wél een beroepsorganisatie die werken in een vechtmarkt.
De praktijk zegt dat de ene aanbieder het nóg rooskleuriger voorstelt dan de ander.

Wij hebben in het verleden één seizoen tijdens de Nationale Techniek Kampioenschappen de lunch gratis aangeboden door een sponsordeal met the Greenery.
Zij leverde iedere dag vers fruit, smooty’s en biologische broodjes en krentenbollen.
Het biologische, vers en gezond eten en drinken werd destijds een maatschappelijk thema.
Het was een mijl op zeven om deze lunch vers bij de meer dan 100 deelnemende clubs en verenigingen gedistribueerd te krijgen.
Om een lang verhaal kort te maken: deze goed bedoelde actie hebben wij geweten.
Ouders vonden het niks, kinderen vonden het niet te pruimen en konden zo de helft weggooien.
Sponsor hield er meteen mee op, de verwachte goodwill bleef voor hen ver achter.

Ook kochten wij jaren achtereen kleding voor de deelnemende kinderen om tijdens deze kampioensdagen uniform aan te trekken.
En toen ook, precies in een periode waar aandacht werd gevraagd voor kinderarbeid.
Daar heb je een pijnlijk punt dachten wij.
Immers, onze kleding kochten wij in Pakistan of India.
Wel zo goedkoop mogelijk, want ouders willen prijsvriendelijk hun kind laten meedoen en wij wilden in deze vechtmarkt de meest aantrekkelijke partij zijn om je kind er aan mee te kunnen laten doen.
Maar onze zakken zijn niet oneindig diep en dus verhoogden wij de prijs met 2,50 euro, precies datgene wat een voetbalshirt meer kostte bij afname van 8000 stuks…dus 20.000 euro.
Deze goed bedoelde actie hebben wij geweten.
Hadden we het jaar ervoor 7500 kinderen die meededen, nu hadden we er 5800.
Wij bleven met 2200 shirts zitten en deze waren niet meer te gebruiken.
Na een enquête van studenten van de Hoge school Arnhem-Nijmegen richting onze ledenlijsten was het antwoord daar.
De verhoging, hoe goed van te voren ook uitgelegd aan ouders dat hun kinderen in een Child labor free shirt gingen spelen, was een misrekening.

Kortom, om Joris Goedbloed te zijn moet je niet in onze branche werken.
Dit wordt gezien onze ervaringen niet gewaardeerd.
Is dit heel negatief wat ik nu schrijf?
Nee, want ook ik blijf vliegen, eet vlees, koop indien gewenst bij goedkope ketens en sta stationair voor een stoplicht te wachten.
Ik ben namelijk niet beter dan de rest.
Het is vraag en aanbod en idealisme heeft een prijs.
Zo ook onze samenwerkingen met BVO-s die de pareltjes uit de jongste categorie willen scouten.
Wij hebben er dus ook aan meegedaan maar stoppen er nu mee.

In ons nieuwste project de “Youth Champions League” hebben we een prijs van 17 euro om hier aan deel te nemen.
Geen scouting, wel een leuke dag met medaille en oorkonde en onze missie is om de kinderen het gevoel te geven dat zij in de Champions League spelen.
Ook hierbij kunnen kinderen wegdromen, net zoals in hun computerspellen.
En de landelijke winnaars komen in een samengesteld voetbalteam en schrijven wij op onze kosten in voor een internationaal voetbaltoernooi.
Daar zoeken de scouts van de BVO-s het maar uit…

Het is maar wat je kan waarmaken.